Obowiązki

Wiatr głośno liczy dachówki na dachu. Raz, dwa, trzy, cztery...podskakują z hukiem. Za oknem panują grudniowe ciemności. Tylko gdzieś w oddali widać migoczące światełka. Popatrz- mówię do Malucha. Domek przystrojony kolorowymi lampkami. Na fejsbukowych profilach znajomych pojawiają się pierwsze choinki i pierniczki. Dzwoni Mama Bliźniaków. Słuchaj jak się robi ten lukier?!- Białko ubijasz na najmniejszych obrotach, stopniowo dodajesz szklankę cukru pudru, miksujesz od pięciu do dziesięciu minut. Możesz dodać kilka kropli soku z cytryny. Ok, dzięki. I się wyłącza. Wraca do swoich małych pomocników, którzy zjadają sporą porcję pierniczków. Częstuję gości karpatką, która okazała się być nizinką. Pocieszam się, że choć krem dobry mi wyszedł. Mały z D.P. cieszą się na popołudniowy mecz. Mam wątpliwości, czy się odbędzie. Jestem zmęczona gruntownymi porządkami, gotowaniem, słownymi przepychankami z Małym. Nagrywam go po kryjomu. Ręce mi się trzęsą z nerwów. Daj mi pada. Nie dostaniesz! Ile można grać?! Grałem tylko godzinę. Na zegarku się nie znasz! Owszem można sobie kupić ciszę i święty spokój padem. Tylko nie o to chodzi! Rano krótko po śniadaniu zażywam tabletkę na kręgosłup. Sirdalud. Niedobrze mi. Nogi do góry- przemyka mi przez myśl. Zasypiam na kanapie w pokoju gościnnym i tak śpię półtorej godziny. Gdzieś z oddali docierają do mnie głosy dzieci i męża. Zapach jajecznicy. Wstaję powoli. W lustrze widzę swoje blade, przeźroczyste oblicze. Czas dokończyć obiad...